Nieuws

Artikel: Week van de eenzaamheid, eenzaam voelen 30-09-2019

In het kader van de week van de eenzaamheid heb ik iemand geinterviewd, die zich heel lang eenzaam gevoeld heeft, en waar uit zal blijken dat eenzaam voelen een heel ruim begrip is.

De week van de eenzaamheid:

Ik heb voor de week van de eenzaamheid mijn vriendin mogen interviewen, waar natuurlijk de naam anoniem van blijft, maar haar verhaal deed me zoveel, en daar sprak de eenzaamheid, en het alleen zijn, zo erg uit dat ik het op deze site met haar goedkeuring mocht delen. Haar naam word Suus.

Suus vertelde me dat haar ouders al sinds haar jonge jeugd ruzie met elkaar hadden, en dat ze daardoor heel erg onzeker over zichzelf was, omdat ze dacht dat die ruzies door haar kwamen. Hierdoor was ze op school heel timide, en verlegen, waardoor ze eigenlijk geen vrienden had, en veel gepest werd. Ook het leren ging haar niet goed af, waardoor ze thuis ook nog eens op haar kop kreeg door haar moeder.

Ze voelde zich er alleen voor staan, en kon eigenlijk bij niemand terecht, dus maakte ze haar eigen denkbeeldige wereld maar, waar ze wel geliefd was. 

Toen ze 16 was kreeg ze werk, en ze merkte al snel dat ze in de horeca erg goed was, en dat ze het ook echt leuk vond. Ze werd eindelijk geprezen en gezien, en dat maakte dat ze zich eindelijk minder eenzaam voelde. Maar ook dit was schijn, want de harde werkelijkheid was, dat als ze maar werkte wanneer de baas het uitkwam, ze geprezen werd, wat haar een gevoel van geluk gaf, maar als ze niet kon, dan kreeg ze een preek van voren, en was ze niks waard, en dan voelde ze zich weer net zo'n mislukking en eenzaam als vroeger. Maar ze wilde zich niet meer eenzaam voelen, en alleen, dus ging ze steeds meer werken. En hoe meer ze ging werken, hoe meer de baas haar inplande, tot ze 12 uur per dag werkte, 7 dagen per week.

Ze voelde zich weliswaar niet eenzaam meer als ze deed werken, maar als ze thuis kwam, kwam die eenzaamheid als een mokerslag opzetten, want ze miste mensen waarmee ze kon lachen, haar geheimen aan kon vertellen, en mee kon uitgaan. Ze verdiende nu weliswaar geld, maar ze had niemand om het geld mee te delen. 

Uit eten deed ze graag, maar ze ging altijd alleen. Net als op een terras zitten, want haar famillie, daar had ze geen band mee.

Toen op een gegeven moment besloot ze dat het leven in het dorp waar ze woonde, niet meer genoeg voor haar was. Ze was nog jong, en wilde meer, en besloot hals over kop naar Amsterdam te verhuizen. Ze kreeg via iemand die ze kende een baan daar in een restaurant, en ging tijdelijk bij die vriendin inwonen, tot ze eigen woonruimte gevonden had, en toen ging alles snel.

Het werk was niet veel anders dan wat ze gewend was in het dorpje waar ze woonde. De horeca zat haar in het bloed, en ook hier werd ze geprezen, en al snel continu ingepland, maar ook hier aansluiting vinden bij andere mensen ging haar slecht af. Ze werd weer gepest, omdat ze een Limburgs accent had, en kort haar, en al was Amsterdam een grote stad, met een bijna 24 uurs economie, ze voelde zich alleen tussen al die mensen. Ze voelde zich alleen op de wereld.

Ze merkte op een gegeven moment dat ze nergens meer van kon genieten. Al het geld wat ze in die jaren verdiend had met werken had ze opgespaard, maar ze wist ook echt niet waar ze het aan moest uitgeven. Ze genoot niet van kleren kopen, uiteten wat ze altijd zo graag deed had zijn glans verloren, tot ze het op een dag niet meer op kon brengen om nog naar haar werk toe te gaan.

Suus was depressief, en had zelfs suicidale neigingen. Ze had het idee dat niemand om haar gaf, ze niemand kende, en dat maakte haar wanhopig. 

Op een gegeven moment ging het echt niet meer met Suus, en werd ze opgenomen. Toen heb ik haar leren kennen. Vanaf die tijd is er moeizaam een vertrouwens band tussen ons ontstaan, en we zijn nu al vriendinnen sinds 17 jaar. 

Ik mocht van mijn vriendin dit stuk schrijven over haar leven, over eenzaamheid, al heb ik het een beetje oppervlakkig gedaan. Maar de clu is, eenzaamheid is een gevaarlijk iets, en dat kan al vanaf de jonge jeugd opduiken. En een grote rol spelen tot in je latere leeftijd. 

Het is goed dat er een week is voor de eenzaamheid, maar laten we er met zijn allen er het hele jaar op letten.

Geschreven door Nori